บทที่ 494

เสียงของฮั่วจื่อเหมิงไม่เบานัก ไม่นานฮั่วเทียนอี้ที่อยู่ห้องข้างๆ ก็ได้ยิน

เขาลุกขึ้นไปที่ห้องของฮั่วจื่อเหมิง เห็นเธอนั่งร้องไห้โฮอยู่บนเตียง จึงเปิดไฟแล้วเดินไปนั่งลงข้างเตียง

“เหมิงเหมิง ลูกเป็นอะไรไป? ฝันร้ายเหรอ?”

ฮั่วจื่อเหมิงมองเขาด้วยดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำตา “พ่อคะ แม่ของหนูล่ะคะ? แม่ไม่ต้องกา...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ